9.

9.

Minęło trochę czasu. Dziewczyna, którą poznałam pierwszego dnia, okazała się całkiem miłą osobą, a rozmowa z nią trochę pomogła mi oderwać myśli od całego tego syfu. Poza tym, generalnie rozmowa z ludźmi którzy również z różnych powodów stracili wszystko, w pewnym sensie podnosiła mnie na duchu. Gdy ma się do czynienia z człowiekiem będącym w podobnej sytuacji, na życiowym zakręcie, przestaje się mieć poczucie, że Bóg tylko nas nienawidzi.
Tęskniłam trochę za Axlem. W sumie... bardzo, nie tylko trochę. Za nimi wszystkimi, mimo iż znaliśmy się tylko kilka dni. Zdawałam sobie jednak sprawę, że pewnie już nigdy się nie zobaczymy i powoli starałam się przywyknąć do tej myśli i skupić na tym, żeby zacząć żyć na jakimś cywilizowanym poziomie.
Niespełna tydzień po moim przybyciu do schroniska, udało mi się zdobyć pracę w małym sklepie muzycznym. Właścicielem był sympatyczny pan w średnim wieku, o nazwisku Walters. Pracowałam codziennie, po 8 lub 10 godzin. Chciałam przez pierwsze dwa tygodnie zarobić wystarczająco dużo, by móc wynająć jakiś skromny pokój i wynieść się z miejsca w którym dane mi było mieszkać. Mimo, iż większość tych ludzi była w porządku, najbardziej pragnęłam wtedy spokoju i własnego kąta. W pewnym sensie mieszkanie na czyjś koszt godziło w moją dumę i nie czułam się z tym najlepiej.

Pewnej niedzieli siedziałam znudzona w sklepie. Ruch był tego dnia niewielki, więc wzięłam jedną z gitar przeznaczonych na sprzedaż i zaczęłam brzdękać na niej w jakimś kącie, siedząc tyłem do wejścia. Nic też dziwnego, że nie zauważyłam, że ktoś wszedł do środka.
- Przepraszam, mogłaby mi pani pomóc dobrać struny do gitary? Niedawno zacząłem grać i jeszcze nie ogarniam tego chujostwa - usłyszałam za sobą męski głos i nie wiedzieć czemu, przeszedł mnie dreszcz. Myśl błyskawica, na pewno nie znałam jego właściciela, jednak z jakiegoś względu, zrobiło mi się gorąco.
Powoli odwróciłam głowę i spojrzałam na wysokiego chłopaka stojącego przede mną. Gdy to zrobiłam, ten zrobił wielkie oczy i wypuścił gitarę z ręki.
- To... to ty? - wyjąkał jedynie.
Patrzył na mnie całkiem przystojny, wysoki brunet, o długich, kręconych włosach i niebieskich oczach.
Nie wiedziałam o co chodzi, jednak dziwnie się czułam patrząc na niego. Nie zdąrzyłam jednak pomyśleć nad konkretną reakcją, ani nawet odpowiedzieć, ponieważ w jednej chwili doskoczył do mnie i zaczął mnie ściskać.
- Kurwa mać! Nie wierzę, że się znalazłaś! - niemal wrzasnął mi do ucha.
Odsunęłam go od siebie na mały dystans.
- Czekaj, czekaj - zaczęłam zmieszana - chcesz mi powiedzieć, że my się znamy?
- Kurde, Joy, to jakiś żart?
- Joy?
- No tak masz na imię - odparł wyraźnie zdezorientowany - no nie rób mnie w balona, za długo cię znam, by cię z kimś pomylić!
- Ok, usiądź - postawiłam koło niego krzesło - po kolei... Ponad półtorej miesiąca temu miałam wypadek. Nic nie pamiętam... Więc jeśli jesteś mi w stanie powiedzieć o co chodzi i czy się znamy, to byłyby dla mnie niezwykle cenne informacje - odparłam. Zdałam sobie sprawę, co może oznaczać to spotanie. Miliony myśli kłębiły się w mojej głowie, zaczęłam się trząść, a słowa ledwie przechodziły mi przez gardło.
- O kurwa... - szepnął - poważnie mówisz?
Kiwnęłam twierdząco głową.
- Dziewczyno... Znamy się od lat. Ba, mieszkamy razem - zaczął opowieść - masz na imię Joyeeta, razem z nami mieszka jeszcze dwoje naszych przyjaciół. Wszyscy znamy się od dziecka... Kurwa, nie wiem co mam mówić, jestem w szoku! - przerwał nagle.
- Ty jesteś w szoku... - westchnęłam - pomyśl jak ja się teraz czuję.
- To co zrobimy? Wrócisz ze mną do domu? Wszystkie twoje rzeczy nie były dotkięte, odkąd... - urwał - odkąd zniknęłaś.
- Wooo, woo... powoli - ostudziłam zapędy bruneta - może najpierw mi się przedstawisz?
- Jestem Nathan. Razem z nami mieszkają jeszcze James i Matt.
- Skoro się znamy, to dlaczego mnie nie szukaliście, gdy zniknęłam? - zapytałam.
- Szukaliśmy, oczywiście, że szukaliśmy - odparł - obdzwoniliśmy wszystkie szpitale i posterunki policji. Ale skoro nie miałaś przy sobie dokumentów, to by wiele wyjaśniało.
- W sumie racja... - szepnęłam odpalając papierosa. Nadal trzęsły mi się ręce - cholera, przez ostatnie tygodnie marzyłam o tym, żeby spotkać kogoś kogo znam, a teraz nie wiem... mam w głowie jebany mętlik. I nie wiem jak się zachować - rzuciłam miętosząc szluga w dłoni.
- Nie dziwię ci się - odparł - gdzie w ogóle teraz mieszkasz?
- W schronisku dla bezdomnych.
- Pierdolisz?!
- Poważnie.
- To dziewczyno, nawet mnie nie denerwuj, tylko wracaj ze mną!
- W sumie to najlepsza opcja - powiedziałam - chciałabym spotkać resztę towarzystwa. Ach! - walnęłam się w czoło, przypominając sobie, że nie zapytałam o jedną z najistotniejszych rzeczy - a moi rodzice? Jakaś rodzina?
- Ech... - westchnął - właściwie to my jesteśmy twoją rodziną. Nasi rodzice, to znaczy twoi, moi, Matta i Jamesa, to bogate snoby, generalnie to mają nas w dupie. Kariera i te sprawy - spuścił wzrok, po czym wywnioskowałam, że chce uciąć ten wątek.
Zamurowało mnie na moment. Nie takiej odpowiedzi oczekiwałam.
- Ale chyba wiedzą, co się stało?
- Joy, w przeszłości wszyscy narobiliśmy trochę gówna w naszych życiorysach. Opowiem ci o tym, ale to dłuższy temat, nie ten czas ani miejsce - odparł - nie utrzymujemy z nimi kontaktu.
Kiwnęłam głową ze zrozumieniem, chociaż tak naprawdę, to chuja rozumiałam. Ciekawiło mnie co takiego musiało się wydarzyć, jednak póki co nie drążyłam tematu. Widać było, że dla niego też nie jest to łatwa rozmowa.
- Okay... To zbieramy się? - zapytał Nathan wstając z krzesła.
- Muszę tu zostać jeszczeee... - spojrzałam na duży zegar wiszący nad drzwiami wejściowymi - godzinę. Ale możesz wrócić sam i streścić reszcie całą sytuację, żeby większego zaskoczenia nie było - odparłam - tylko zapisz mi adres i zaraz po pracy się zjawię.
- Obiecujesz?
- Obiecuję.
- Dobra, to daj jakiś papier i długopis.
Zapisał mi adres na kartce, po czym popatrzył na mnie.
- Mogę cię jeszcze raz wyściskać? - uśmiechnął się - cholernie się stęskniłem.
- Jasne, chodź.
Przytulił mnie więc i staliśmy tak spleceni jeszcze kilka chwil. W końcu oderwał się ode mnie i skierował w stronę wyjścia.
- Do zobaczenia w takim razie! - rzucił na pożegnanie.
- Pa! - odkrzyknęłam i opadłam na krzesło.
Kto by pomyślał, że sprawy tak się potoczą? Wszystko zaczynało się powoli układać, a ja miałam ochotę zacząć skakać z radości. Nie mogłam się też doczekać, aż będę mogła zamknąć tę cholerną budę i iść na spotkanie z resztą przyjaciół.
Po godzinie w końcu mogłam opuścić sklep. Nie chcąc tracić już więcej czasu, wezwałam taksówkę i wskazałam kierowcy zapisany na świstku papieru adres.
Dziesięć minut później byłam już na miejscu.
- Jooooy! - usłyszałam za plecami, gdy tylko opuściłam pojazd. Odwróciłam się i zobaczyłam dwóch młodych mężczyzn biegnących w moim kierunku. Jednym z nich był Nathan, kim był drugi nie miałam pojęcia, bo ostatecznie miało ich być troje.
Chwilę później byli już obok, niemal dusząc mnie swoimi uściskami. W tamtym momencie byłam tak szczęśliwa, że zabrakło mi słów. Poczułam na swoim policzku łzę, którą pospiesznie otarłam. Uśmiech też nie schodził mi z ust.
- Tak w ogóle to jest Matt - powiedział Nathan - James musiał z rana jechać do San Francisco i wróci za jakieś dwie godziny. Ale dzwoniłem do niego i też jest kurwa w szoku! A ucieszył się jak diabli!
Schlebiały mi takie słowa. Przez ostatnie tygodnie marzyłam o przyjacielu, o kimkolwiek, a tu proszę - mam ich aż troje i dla każdego muszę znaczyć wyjątkowo dużo, sądząc po ich reakcjach na mój widok.
Przyjrzałam się też uważnie Mattowi - również był to wysoki brunet, jednak miał ciut krótsze, proste włosy i trochę "misiowatą" posturę. I jak to mówią starsze pokolenia - dobrze mu z oczu patrzyło.
- Miło poznać - odparłam uśmiechając się - ponownie.
Ten jednak już nic nie odpowiedział, tylko porwał mnie do góry i przerzucił sobie przez ramię. Mimowolnie zaczęłam się śmiać.
- Hahah, co ty robisz? On tak zawsze? - zapytałam Nathana.
- Oj, żebyś wiedziała, że tak.
- Popracujemy trochę nad twoją pamięcią w najbliższych dniach, to wszystko sobie przypomnisz - odparł Matt, kierując się w stronę mieszkania.
***
Kolejne dwie godziny spędziliśmy popijając Jacka Danielsa w salonie ich (naszego?) mieszkania. Było średniej wielkości, salon, standardowo znajdywał się przy wejściu. Na lewo był aneks kuchenny, na prawo łazienka i pokój Nathana i Matta, na wprost natomiast mój i Jamesa. Początkowo zdziwiłam się, że dzielę z nim pokój, jednak o nic nie pytałam. Odpowiedź miała nadejść wkrótce. Zresztą zwiedzanie pokoi też zostawiłam sobie na deser.
W pewnym momencie usłyszeliśmy dźwięk przekręcanego klucza, a po chwili w drzwiach ukazał się długowłosy blondyn.
Znów poczułam to, co w sklepie słysząc głos Nathana. Ale czy na pewno to samo?
- Matt, chodź - szepnął Nat wstając z kanapy - zostawmy ich na chwilę.
Wstałam, by się przywitać, jednak gdy zobaczyłam z bliska jego twarz, momentalnie zbladłam i opadłam na kanapę. Przez głowę przeleciały mi dziesiątki obrazów z... własnej przeszłości. Nie były wyraźne, nie wiedziałam dokładnie o co w nich chodzi, porównałabym to wyrzuconych z pudełka puzzli, dopiero gotowych do poskładania.
- Jezu, Joy - chłopak doskoczył do mnie w mgnieniu oka - w porządku?
- Tak... - odparłam cicho - tylko gdy cię zobaczyłam... w głowie chyba otwarła mi się jakaś furtka. Widziałam jakieś niewyraźne sceny z przeszłości. Pierwszy raz odkąd wyszłam ze szpitala!
Nic nie mówiąc podszedł do mnie i mocno mnie przytulił.
- Już dobrze - powiedział szeptem, gładząc moje włosy - teraz już wszystko będzie dobrze...
Gdy ponownie spojrzałam mu w oczy, zauważyłam, że są całe czerwone. Czyżby... płakał?
- Hej, no co ty - uśmiechnęłam się, ocierając pierwszą łzę, która spłynęła po jego policzku i czując jednocześnie, że nie wiedzieć czemu moje oczy również stają się wilgotne.
Uśmiechnął się szeroko.
- Nawet nie wiesz... - zaczął - nawet nie wiesz jak się kurwa cieszę, że w końcu tu jesteś. I że wszystko wraca do jebanej normy.


c.d.n.